Jezus powiedział do swoich uczniów:
«Jak wam się zdaje? Jeśli ktoś posiada sto owiec i zabłąka się jedna z nich, to czy nie zostawi dziewięćdziesięciu dziewięciu na górach i nie pójdzie szukać tej, która się błąka? A jeśli mu się uda ją odnaleźć, zaprawdę, powiadam wam: cieszy się nią bardziej niż dziewięćdziesięciu dziewięciu tymi, które się nie zabłąkały.
Tak też nie jest wolą Ojca waszego, który jest w niebie, żeby zginęło nawet jedno z tych małych».

To jest jeden z tych obrazów, to jest jeden z tych fragmentów, gdzie jak w lustrzanym obliczu możesz ujrzeć Boga, takim jaki Jest.

Zapytano niedawno jednego z szaleńców Pana Boga – s. Małgorzatę Chmielewską, czym właściwie jest to tak wyświechtane słowo „miłosierdzie”. Odpowiedziała ona, że miłosierdzie to tkliwa miłość, czująca razem z drugą osobą, współczująca, widząca prawdę i zawsze czekająca.

Boże jakiś Ty czasem nielogiczny; zostawiasz dziewięćdziesiąt dziewięć owiec i idziesz szukać tej jednej krnąbrnej, zbuntowanej owcy, której być może już nie ma, która być może na to wcale nie zasłużyła, by ją odnajdywać, zabiegać o nią.

Tkliwa miłość Boga otacza nas nieustannie opieką, dzień i w noc, w której czy chcemy, czy nie chcemy jesteśmy wciąż zanurzeni. To jest ta miłość, która się troszczy, która pozwala nam na wolność, ale jednocześnie nas uczy, poucza cały czas na tyle, na ile chcemy się uczyć, która nas prowadzi, szuka i na nas czeka.

To jest tak, jak z kochającą matką, żebyś nie ważne ile masz lat i gdzie był, to zawsze będzie stała w oknie i patrzyła, czy nie wracasz, czy nie przyjeżdżasz. To jest miłość, która czeka bez względu na okoliczności. Nawet jeśli zawalę na całej linii, nawet jeśli zawiedziesz tak, że bardziej się nie da, ona i tak będzie czekać.