On zaś odpowiedział: „Ten, który ze Mną rękę zanurza w misie, on Mnie zdradzi. Wprawdzie Syn Człowieczy odchodzi, jak o Nim jest napisane; lecz biada temu człowiekowi, przez którego Syn Człowieczy będzie wydany. Byłoby lepiej dla tego człowieka, gdyby się nie narodził”. Wtedy Judasz, który Go miał zdradzić, rzekł: „Czy nie ja, Rabbi?” Mówi mu: „Tak jest, ty”.

             Po raz kolejny uwidacznia się nam Judasz. Dlaczego Judasz zdradził, był tak blisko, tuż obok, był biskupem? Dlaczego?

            Po pierwsze dlatego-tak sądzę, że szedł za Bogiem tylko zewnętrznie, nie przylgnął do Niego sercem; miał swoją koncepcję, swój pomysł, swoją filozofię tego wszystkiego. Po drugie, bo nie traktował poważnie Słowa Bożego, nie brał serio tego, co mówi do niego Jezus; przecież tyle razy go przestrzegał, ostrzegał, napominał, jak groch o ścianę. I po trzecie, gdyż nie kontrolował swych namiętności, swych pożądliwości, swego egoizmu. I te wady: zazdrość, chciwość, pewniactwo w końcu go zgubiły, w końcu doprowadziły go na manowce. Ostatecznie stwierdził, że dalej nie ma sensu, zimna kalkulacja podpowiedziała mu, sprzedaj Go póki możesz, póki będziesz miał z tego jakiś zysk. I sprzedał Chrystusa za trzydzieści srebrników, za tyle za ile kupuje się niewolnika; sprzedał Boga.

            Szatan zrobi niemalże wszystko, aby ludzi, którzy są blisko Boga, doprowadzić do zdrady, do zaparcia się Go. Jak będziesz gorliwy, będziesz kuszony i nękany, niepokojony i upokarzany. Zrobi on to najbardziej podłymi i przebiegłymi metodami, posłuży się ludźmi, nawet tobie bliskimi, zrobi wszystko byś Boga sprzedał, zamienił Go, jak w kantorze, na marne trzydzieści srebrników.

            Jak będziesz byle jaki, będziesz miał „święty spokój”, będzie ci dobrze, ale czy o to w życiu chodzi. Zastanów się i pomyśl, i pamiętaj o tym Judaszowym: po pierwsze, po drugie i po trzecie. Pamiętaj i wyciągnij z tego wnioski.

            Paradygmat Judaszowy to ostrzeżenie, to pewna przestroga. Judasz nie był głupim, zaślepionym Żydem, dla którego liczył się tylko pieniądz. Wiemy dobrze, że się jakoś opamiętał tylko tyle, że nie zniósł balastu winy, ciężaru swego postępowania; postanowił umrzeć jak Ten, którego ukrzyżowano. Może widział, co się z Chrystusem dzieje, na pewno nie był człowiekiem bez sumienia, na pewno żałował. Nie wiadomo, jak wyglądały jego ostatnie chwile, jego ostatnie sekundy; nie wiadomo, gdzie wtedy był.

            Judasz zespolił swój los z losem Pana – skoro On umarł, ja też muszę umrzeć. Tylko tyle, że zrobił to sam. Zawiodła kalkulacja, obliczenia, diabelskie obietnice, został sam z rechotem ojca kłamstwa.

            Jeżeli bronię Judasza, staję się poniekąd jego adwokatem, to bronię tego, że nikt z nas do końca nie wie, kim jest Bóg ani kim jest Jezus. A zresztą, czy końcowe słowa na krzyżu nie mówią: „Ojcze przebacz im, bo nie wiedzą, co czynią” – czy nie obejmują one wszystkich i wszystko. Skoro Syn Człowieczy przyszedł szukać to, co zginęło, to wierzę, że odszuka (może już odszukał) także Judasza i że spotkają się po drugiej stronie.

            Modlę się czasami za Judasza, tego mi nikt nie zabroni!