„«Nie każdy, kto mówi Mi: „Panie, Panie!”, wejdzie do królestwa niebieskiego, lecz ten, kto spełnia wolę mojego Ojca, który jest w niebie.

Każdego więc, kto tych słów moich słucha i wypełnia je, można porównać z człowiekiem roztropnym, który dom swój zbudował na skale. Spadł deszcz, wezbrały rzeki, zerwały się wichry i uderzyły w ten dom. On jednak nie runął, bo na skale był utwierdzony. „

Jezus zna serce człowieka. Dlatego nie robią na nim wrażenia deklaracje, zapewnienia, obietnice że już na pewno…, że już nigdy…, że zawsze… Nic chyba nie przychodzi nam tak łatwo, jak mówienie.. I nic chyba nam tak łatwo nie przechodzi.

Droga do królestwa jest taka sama dla wszystkich, identyczna z drogą Jezusa: miłość wobec Ojca, która przejawia się w „pełnieniu Jego woli” aż po ostateczne konsekwencje…

W przypadku Jezusa był to krzyż i zmartwychwstanie.

Może gdyby Jezus był nieco bardziej poprawny politycznie, to nie przedstawiałby tylko dwóch rozwiązań: dom na skale, który stoi i dom na piasku, który runął. Może wymyśliłby jeszcze kilka innych budowli: dom odrapany, dom z naruszoną jedną ścianą, dwoma.

Jezus unika subtelnych półcieni i skomplikowanych konstrukcji. Wie, że ostatecznie wszystko sprowadzić można do niecieniowalnej odpowiedzi na jedno pytanie: „miłujesz mnie więcej…”?