„Powiadam wam bowiem: Między narodzonymi z niewiast nie ma większego od Jana. Lecz najmniejszy w królestwie Bożym większy jest niż on».I cały lud, który Go słuchał, a nawet celnicy przyznawali słuszność Bogu, przyjmując chrzest Janowy. Faryzeusze zaś i uczeni w Prawie udaremnili zamiar Boży względem siebie, nie przyjmując chrztu od niego.”

Na jakie wielkie wyróżnienie zasłużył św. Jan Chrzciciel, że otrzymał taką pochwałę, że największy pośród tych, co się zrodzili, co przyszli na świat. A jak wiemy Bóg nie rzuca słów na wiatr i nie było to jakieś Pijarowskie stwierdzenie, zagranie, ale fakt.

Św. Jan największy, tytan, ale to nic nie znaczy, wobec tego, co Bóg przygotował dla nas w niebie.

I żadne zaszczyty, honory, dystynkcje i co tam jeszcze moglibyśmy napisać niczym się mają do niebieskiej rzeczywistości. I tutaj nachodzą mnie myśli: „chociażby cały świat człowiek by posiadł, a życia wiecznego by nie odziedziczył, to nic by nie zyskał.”

Na koniec w tej Ewangelii jest jeszcze coś, a mianowicie sama Boża troska, abyśmy nie udaremnili zamiaru Boga względem nas samych.

Może czegoś o sobie jeszcze nie wiem, może Ktoś widzi i wie więcej niż ja.

Muszę jakże często sam pracować nad pojemnością mojej duszy, by cud, na którego tak bardzo czekam – gdy się wydarzy – nie przeszedł mi koło nosa jako zbieg okoliczności i oczywistości. By nie tyle rozwiązał jakiś problem, ile zmienił mnie tak, że odtąd inaczej będę patrzył na przytrafiające się mi problemy.