Knock – północno zachodnia Irlandia.

Po ludzku nie ma niczego, co by wzbudziło zachwyt i uniesienie. Ot jedna główna ulica, kilka kramów z dewocjonaliami, dwa może trzy punkty gastronomiczne – tyle. Wokół pola, nieużytki, zarośla, widnokrąg.

Jednak to tutaj, gdzie na pozór wszystko zwyczajne, znajduje się narodowe sanktuarium Maryjne Irlandii.

“Częstochowa Irlandii”, może za dużo powiedziane, ale nie przesadzone, miejsce objawień Matki Bożej w XIX w.

Objawienia w Irlandii całkowicie różnią się od tych z Lourdes czy Fatimy. Maryja nie powiedziała ani słowa. Ale za to przyszła w towarzystwie św. Józefa i św. Jana.

Warto dodać, że miejsce objawień to XIX w. biedna Irlandia, której ubóstwo można było porównać tylko do “galicyjskiej biedy”, a może jeszcze gorzej .

Udręczona Irlandia, będąca pod pręgierzem protestanckiej Anglii, doznała umocnienia z rąk samej Maryi, która wskazała na Eucharystię, aby w Niej szukać umocnienia.

Czyż ta historia nie przypomina nam zniewolonej Polski, pod pręgierzem zaborców, gdzie podobnie jak w Gietrzwałdzie, Maryja przyniosła ulgę w cierpieniu zniewolonemu narodowi.

To tutaj chrystusowcy w trzecim tygodniu wielkanocnym przyjechali, aby się spotkać, pomodlić, spędzić razem czas, przeżyć rekolekcje, nieco odetchnąć.

Czas skupienia prowadzi paulin o. Tomasz Chmielewski, zakonnik w kwiecie wieku, na codzień będący przeorem konwentu we Wrocławiu.

Rozpoczęliśmy pobożnie od Mszy św., konferencji i modlitw towarzystwa, które przez najbliższe dni będą wyznaczać nam rytm dnia.

Same rekolekcje oparte są na odwadze w wyznawaniu wiary, umiejętności odczytywania woli Boga i możności w podejmowaniu niej naszym życiu.

A wieczorami, kiedy za oknem ponownie atlantycki wiatr, kolejny niż, chłód i przenikliwa ściekająca wilgoć -razem, nie osobno, cieszymy się sobą oraz drugim współbratem.